Lu gattu da ze’ Pina
Lu gattu da zè Pina,
meschinellhu e sventuratu,
si ricogghi a la matina
tuttu ruttu scuncussatu.
E se mbatti n’urcellhuzzu,
o nu ciucciu i suriciuzzu,
torci u mussu, disgraziatu,
bellu e listu nasijatu.
Certu è bonu notricatu:
na bistecca rrosolata
e quattro morza di salatu
pe ncignari la jornata.
Fulettuzzu i vilettinu,
carni russa scatulata,
costoletti i mailinu,
pi ffruntari la sirata.
Passa u jornu rocculatu,
facendu fusa mbacuccatu,
ma quandu ndura a rifriscata,
s’organizza pa nottata.
Du fuletta riposati,
tuttu bellu licchettatu,
lu gattu da zè Pina,
è lu tenuri i l’isolatu.
Zumpa i tetti comu nenti,
sutta a luna assulicata
e pa morimamma di la genti,
cumincia la so bella serenata,
c’ogni gatta, sciagurata,
cadi nterra nnamurata.
Lu gattu da zè Pina
ndavi ogni connotatu:
fiocco russu, brillantina,
baffu longu ntorciuniatu,
denti aguzzu mmodellatu
pilu lisciu e profumatu.
Foto: wired.it